In de verte de spits van de intact zijnde Lambertus kerktoren op 2 kilometer afstand. Tussen het eerste en tweede huizenblok links, de inrit naar onze jongens- en meisjesschool. Het huis aan de rechterkant was van hoofdonderwijzer dhr. Roelofs. Daar tegenover de woning van mijn onderwijzer dhr. Duivelshof. Rechtsachter stond het platgebrande restaurant ’t Rot. De babytanks waren vaak de verkenners van de tanks, met een flinke mitrailleur en radioapparatuur. Dit was een Engels tankje, te zien aan de soldatenhelm.

Onze straten en weilanden richting Oldenzaal waren volgepropt met honderden tanks, veldkeukens en veldhospitalen. De burgers mochten overal tussendoor lopen. Als je geluk had, als ons struinend jonge knapen, kreeg je wat uit de heerlijk ruikende veldkeukens. We waren 3 jaar niet naar school geweest, want die zat vol Duitsers. Deze tank stond voor de woning van de aannemer (vader van een van mijn vrienden), die zij zelf gebouwd hadden met een werkplaats erachter. De hele familie + buurvrouw mocht op de tank voor een foto: links de aannemer, midden de lieve moeder van m'n vriend, hij was toen dus ook 9 jaar oud. Prachtig! Eindelijk elke dag feest! Als ik zaterdags bij de familie van m'n vriend was, mocht ik altijd met de andere knapen in hun grote badkamer, want zondags moest je netjes schoon naar de kerk. Dat was bijzonder, want bijna niemand had toen een douche.

De aannemer was een van de weinigen die, in mei 1945, een splinternieuwe auto (een Hansa cabrio) onder het hooi, bij z'n ouders op de boerderij, vandaan toverde. Hij presteerde het om dat ding een paar jaar later in z'n haast in de bocht van de Oldenzaalsestraat en de Wemenstraat midden in de stad om te rollen.

Ongeveer 80 meter van de Oldenzaalsestraat sta ik (9 jaar oud), voor ons huis aan de Oude Postweg. Waar tijdens de bevrijding ongeveer twee weken de tankbemanning, 6 man, in onze woonkamer heeft geslapen, waaronder Glyn Jones. Zoals alle woningen aan deze straat door de militairen de woonkamers als slaapkamer werden ingenomen.

Nabij de Mariakerk in de Noork staat nog altijd de Sint Jansschool waar de Duiters ingekwartierd waren van 1942 tot 1945, net als in het mooie restaurant 't Rot, dat zich op 200 meter afstand bevond, maar helaas volledig werd vernietigd door de brandkanonnen van de Engelsen.

Ongeveer 40 jaar geleden is men in Hengelo (o) begonnen met het bouwen van de wijk Hasseler Es (12.500 mensen) en de A1 van Holten naar De Lutte langs de Hasseler Es. Bovenop de Es (heuvel) stond vroeger een flinke boerderij van boer Bruinink, nabij het buurtschooltje Hasselo. 

Deze foto van mijn opa en oma is gemaakt rond 1940.

Alle militaire voertuigen waren na de oorlog voor weinig geld te koop. Op een groot bouwterrein (grenzend aan onze achtertuin) van aannemer Nijhuis uit Rijssen, waar ik 's avonds voor zakgeld toezicht moest houden en vrachtwagens uit de modder moest trekken, stond een Amerikaanse Half track waarop ik op 16 jarige leeftijd door mijn vader heb leren rijden. Nog zonder stuurbekrachtiging..

Onlangs wandelde ik op de Enschedesestraat bij nr. 45 in Hengelo (o). Met enige trots maakte ik een foto van de betontrap voor de deur van het gebouw, omdat ik op mijn 18e, ca. 1954, de houten bekistingsmal mocht bouwen van de aannemer v/d Laak aan de Berfloweg te Hengelo (o) waar ik werkte. De ouderen hadden daar weinig trek in en ik had pas die opleiding gehad. De grote betonnen fundering en de enorme kluis en de betonnen dekvloer waren gestort voor de nieuwe Rotterdamse bank. Jaren later ook de KvK kantoren. De entreetrap was ca. 1 meter hoog. Treden aan beide kanten met sparing voor ca. 6 cm granieten inlegtreden. Vooraanzicht rond en boven aanzicht ook rond. Dus geen makkelijke ziel voor een mooi gewelf. Er is sindsdien veel veranderd aan de Enschedesestraat maar de mooie trap staat er nog. Het onderhoud kan beter, maar gelukkig geen fundatie verzakking of iets dergelijks. Ik weet nog dat ik het fijn vond om te bouwen.

Ik heb op 20-jarige leeftijd mijn Commando certificaat en de Groene Baret behaald. De laatste week, een nachtmars met bepakking van Vaals (Zuid-Limburg) naar de kazerne in Roosendaal bij -6 graden vorst. Dit was ca. 200 km. Na mijn diensttijd ben ik voor 7 jaar naar Australië geweest.

Touwbaan training bij de kazerne.

Veel oefeningen waren 's nachts. Op de vaarschool heb ik geleerd te kanoën met een opvouwbare, draagbare, eenpersoons kano, maar ook stormboten en zeilboten te besturen. We hebben rotsklimmen geleerd in de Belgische Ardennen en 1 maand in Heidelberg bij de Amerikanen (zeer luxe) veel wateroefeningen, ook weer vooral 's nachts, gedaan en we hebben leren omgaan met springstoffen om bruggen etc. op te blazen.

Na mijn diensttijd (1955) heb ik eerst nog, samen met mijn vader, in ongeveer 10 weken een betonnen schuur (zie foto) voor mijn ouders gebouwd en hij staat er nog. Alle platen en palen moesten we in die tijd nog allemaal zelf maken. 

Toen ik een half jaar in militaire dienst was en 3 weken op oefening in Heidelberg (in de General Patton Barracks bij de Amerikanen), met veel wateroefeningen in de Neckar rivier, proefde ik dat er meer in de wereld was en bedacht ik me dat ik niet, straks na mijn diensttijd, op het fietsje (met gereedschapskist achterop) elke dag naar de bouw wilde gaan, terwijl ik juist zo hard had gestudeerd voor mijn 4 diploma's. Ik wilde naar Australië, want Canada was mij veel te koud. 

In 1955 reed ik op mijn motor, na ca. twee maanden in Melbourne te zijn, voor mijn werk naar diverse opdrachten. Ik was al aardig geacclimatiseerd. Na een maand of 8 knalde ik met hem in het schemerdonker tegen een van links (links verkeer) komende zwarte oudere Holden auto. Ik weet nu nog exact dat ik valbrekend in dorp Boxhill naast de tramrails op het asfalt terecht kwam en bijna gelijk de motor naast me. We waren beiden over de achterkant van de auto gelanceerd.

Toen ik ca. 4 jaar in Australië was ben ik geheel eigenhandig (behalve de graafwerkzaamheden en de meterkast zaken), in reserve-uren, begonnen aan de bouw van mijn eerste huis in Templestowe, Victoria. Alle bouwmaterialen nog van een eenvoudige kwaliteit, behalve de bakstenen. De oprit schuin naar boven langs de 2 draagpalen van de woonkamer naar de dubbele garage onder het huis. Vanuit het woonkamerraam een uitkijk van wel 800 meter en voor mijn neus 2 elektriciteitsmasten op gelijke hoogte. In totaal 3 jaar aan gewerkt. Op ongeveer 15 km van de city. De buren op wel 100 meter afstand. Nu is alles helemaal volgebouwd met snelwegen, supermarkten, woningen etc., maar het bijzondere uitzicht, van wel 800 meter, is na 60 jaar nog steeds hetzelfde. Ik heb nog steeds heimwee naar dit immense land.